ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΡΟΓΚΑΣ

Ο ζωγράφος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Φεβρουαρίου του 1936, πρωτότοκος γιός του Σπύρου Σόρογκα (1908-1982), από την Κωστάνα της Ηπείρου, και της Ελένης το γέvoς Ιντζίδn, γεννηθείσα στην Αθήνα (1917-2005), n οποία ήταν το τέταρτο από τα οκτώ παιδιά προσφυγικής οικογένειας που έχει φτάσει στην Ελλάδα από την Προύσα της Μικράς Ασίας το 1914. Ο αδελφός του Ευάγγελος είναι εφτά χρόνια μικρότερος.

Ο πατέρας του ήρθε στην Αθήνα γύρω στα 1920 για να εργαστεί σε κανένα φούρνο, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι συμπατριώτες του. Ήταν πρωτότοκος της οικογένειας -δύο αδέλφια ακόμη και δύο δίδυμες αδερφές- και έπρεπε να επιβιώσουν, γιατί ήταν και ορφανά από πατέρα, αφηγείται ο ζωγράφος πολλά χρόνια μετά. Και συνεχίζει: «Τώρα που πέρασε ο καιρός, πιστεύω ότι ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος ιδιαίτερα ευαίσθητος και με υψηλό δείκτη αγιοσύνης. Ήδη από την εφηβεία μου έτρεφα έναν βαθύτατο σεβασμό μαζί και θαυμασμό για το πώς κατόρθωσε, με γραμματικές γνώσεις δημοτικού σχολείου, να συγκροτήσει μια σεβάσμια προσωπικότητα ήπιων τόνων και διακριτικής σεμνότητας».

Ο πατέρας ήταν μέλος του ημιπαράνομου σωματείου «Μόρφωση-Οργάνωση» με καθοδηγητή τον Νίκο Πλουμπίδη και αργότερα γραμματέας του Σωματείου Αρτεργατών. Η σκληρή καθημερινότητα και ο αγώνας της επιβίωσης, τα διάφορα επαγγέλματα που έκανε περιστασιακά ο πατέρας του για να ζήσει την οικογένεια στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, n λαϊκή συνοικία του Αγίου Αρτεμίου όπου μεγάλωνε, n μαγεία του θεάτρου σκιών και του Καραγκιόζη, τα πολυφωνικά ηπειρώτικα τραγούδια και τα μικρασιάτικα ακούσματα, σημάδεψαν την παιδική και εφηβική ηλικία του ζωγράφου.

Η επιθυμία του να ασχολείται με καλλιτεχνίες ξεκίνησε από τα πολύ μικρά του χρόνια: «Έφτιαχνα φυλλαράκια σε ευχετήριες κάρτες, σκάλιζα βαρκούλες σε φλούδες πεύκων τns Πεντέλης ή έφτιαχνα αετούς και καραγκιόζηδες. Γενικά, είχα μιαν έφεση να διακριθώ και μια επιθυμία να εισπράττω την αποδοχή των άλλων, επειδή αισθανόμουν μειονεκτικά έναντι των φίλων μου, που τους έβλεπα πιο δυνατούς και πιο ωραίους».

Το αίσθημα μειονεξίας εκκινεί από τη στρεβλή αντίληψη του ίδιου, την περιέργεια των ανθρώπων και τα απροκάλυπτα πειράγματα των συνομηλίκων του για την εξωτερική του εμφάνιση: ήταν εξαιρετικά ψηλός και αδύνατος. Η ενασχόληση με τη ζωγραφική λειτουργούσε ως καταφύγιο και επιβεβαίωση, σταδιακά όμως έδινε νόημα και σκοπό στη ζωή του σε ευθεία αντιστοιχία με βαθύτερες ανάγκες και υπαρξιακές νεανικές αγωνίες.

«Ο αδελφός της μητέρας μου -κάλφας στο ραφείο του παππού μου- ασχολείτο τα Σαββατοκύριακα με αναγνώσεις μαρξιστικών βιβλίων ή έγραφε μυθιστορήματα και ζωγράφιζε με χρωματιστά μολύβια, απ´ τα οποία μου χάριζε τα μικρότερα. Ήταν άλλωστε ο πρώτος μου δάσκαλος. Αυτό που θυμάμαι μόνο απ’ τα έργα του είναι ο Άρης Βελουχιώτης πάνω στο άλογο, σχεδιασμένος με μαύρο μολύβι. Όταν λοιπόν κάποτε τον επισκέφτηκε ο φτωχός φίλος του ζωγράφος – συνεξόριστος στο Μακρονήσι- Μπάμπης Τσιμιγκάτος για το «γύρισμα» του κοστουμιού του, τού έδειξε και τις δικές μου πρωτόλειες ζωγραφιές. Πρέπει να του άρεσαν, γιατί προθυμопоιńθηκε να με πάει στο φροντιστήριο του άξιου και ευγενικού Πάνου Σαραφιανού, ώστε να ετοιμαστώ για τn Σχολή Καλών Τεχνών».

Στο φροντιστήριο μαθήτευσε κοντά και στον Βρασίδα Βλαχόπουλο, ενώ εκεί συνάντησε τους μετέπειτα συναδέλφους του Κάκια Σακελλαρίου, Σίλεια Δασκοπούλου, Ρένα Παπασπύρου, Γρηγόρη Σεμιτέκολο, Βάσω Κυριάκη, Γιώργο Μήλιο, Βαγγέλη Δημητρέα, Αλέκο Φασιανό, Πέτρο Ζουμπουλάκη κ.α.: «Ήταν όλοι πολύ ευγενικοί μαζί μου και αισθανόμενοι ίσως τη φοβία μου επροθυμοποιούντο να με καθοδηγούν και να με ενθαρρύνουν».